zaterdag 30 juli 2011

Het leven zoals het ECHT is, Afrika …

Hey hey allemaal,

het was een super drukke week! We gingen brikken halen om onze laatste investeringen te doen, zodat we de school konden achter laten met een mooi sportplein en al twee velden (voetbal- en netbalveld) die volledig af zijn, verder maakten we ook voor de laatste keer onze schommels, hopelijk zijn ze nu stevig genoeg!
Met al dat geregel én dan nog ons afscheidsfeestje, werd het een drukke week en zien we het einde van het project naderen, tot onze grote spijt!
Maar volgende week is er nog een laatste spelweek en ook in september, na onze break in Zuid-Afrika, zien we de kindjes gelukkig nog even terug!

We werden deze week weer enkele keren geconfronteerd met “Zambia, the real Afrika”… jaja, zelfs na al deze tijd staan we nog soms verbaasd toe te kijken, het is en blijft hier toch een volledig andere wereld en de wereld van kinderen en volwassenen is hier zo ongelofelijk klein… ach ja, het zijn zeker weer ervaringen die ons altijd gaan bijblijven. Dus, geniet van één van onze laatste echte school-week-verslagen en tot volgende week!



Maandag 25/07/11   -   Als het vandaag niet is, dan zal het morgen misschien toch wel in                   orde komen 

Zelfs na 10 maanden vallen we soms nog omver van de Afrikaanse manier om dingen te regelen en zaken in orde te brengen, en het wachten viel ons ook vandaag toch best weer zwaar!

We stonden vroeg op want we hadden afgesproken met een man van de Rotary dat we vandaag gingen kijken om onze brikken af te halen, die we voor het voetbalveld en netbalveld van de school besteld hadden en we gingen tegen 8u vertrekken… Als we om 9u nog niks van hem gehoord hebben, bellen we en blijkt dat onze truck nog niet is komen opdagen en dat hij nog zoekt naar een andere truck om de 2000 bakstenen te laden. Ok, een uurtje later laat hij weten dat hij in aantocht is, wij wandelen dus naar de grote weg om 10… waar hij ons uiteindelijk een uur later toch eindelijk ophaalt. Oef zou je denken maar wij dachten eerder, wat is dat waar wij nu in gaan stappen :-D. De truck waar we in stappen is zooooo oud, we konden op voorhand voorspellen dat het niet goed ging aflopen, maar ja…

Het lijkt wel een auto uit de tekenfilm CARS maar deze
oude voertuigen rijden dus nog wel degelijk rond in Kasama.


De voorruit.... juist ja.

We geraakten wonder boven wonder redelijk vlot aan de plaats waar de bakstenen worden gemaakt, MAAR …

Net als we aankwamen moesten we over een hoop stenen en daar strandde dan onze geweldige truck, er waren problemen met de versnellingsbak en dus konden we uiteraard niet beginnen inladen tot het probleem opgelost was. Het was intussen al 12u, echt vroeg hadden we dus niet moeten opstaan…
Wachten, wachten, wachten … maar de mannen kregen de truck niet gemaakt. Dan belde Emmanuel (onze rotary connectie die gelukkig mee was) naar de eigenaar van de truck die beloofde om een andere truck te sturen.

Om 15u waren we het wachten zo beu dat Emmanuel een taxi had laten komen. We zouden dan maar gewoon naar huis gaan en morgen nog eens een poging doen. Uiteraard, net op het moment dat wij bijna terug naar de grote weg gewandeld waren - waar er een taxi stond te wachten - komen we onze vervang-truck tegen. Veel beter zag die er niet uit maar aangezien wij echt heel graag de brikken op school wilde krijgen, besloten we er toch nog maar eens voor te gaan.

de mannen die inladen... en spijtig genoeg niet goed kunnen tellen.

Onze vervangtruck ziet er opmerkelijk beter uit dan de eerste... juist ja :s...

Uiteindelijk waren alle 1900 brikken ingeladen, wij hadden geteld en wisten dat het er zeker 100 te weinig waren maar ze wilden niet luisteren en Emmanuel had zijn taxi naar huis genomen omdat hij het ook beu was :). (de 100 ontbrekende brikken zouden we later van Emmanuel nog krijgen, heeft hij ons achteraf beloofd). Om 16 u waren we klaar om richting Kasama te vertrekken en hopelijk nog voor donker onze brikken op school af te laden maar … onze geweldig nieuwe truck wou niet starten… Na wat prullen met de batterij, startte het ding uiteindelijk wel, oef!

Om 17 u kwamen we aan en met hulp van de heel lieve kinderen van de school was om 18u toch ongeveer alles uitgeladen!

Super, alle jongens van de school die mee helpen !

We kregen nog een lift van Emmanuel die nog was komen kijken of alles ok was… moe , zeer moe van een hele dag niks te doen. Wij die dachten op een voormiddag klaar te zijn en in de namiddag nog wat te spelen… niks ook niet… dit is Afrika zeker ? :)

Om 19 u kwamen we thuis en begonnen we aan het eten… de stroom was zooo zwak, zoals het alweer een heel tijdje is intussen… dus om 20u45 konden we eindelijk eten.

En daarna, snel snel bed in!


Dinsdag 26/07/11   -   Wie mooi wil zijn, moet lijden

Met een kater van ons Afrikaans avontuur van de vorige dag staan we toch vroeg op want ook vandaag moeten we vanalles regelen. We gingen nog eens horen bij de Provincial Education Officer maar er was nog geen nieuws van onze taks-terugbetaling, geduld hebben is de boodschap. Dan verder … Ik ging nog eens naar de kapper om mijn haar te laten vlechten voor de groepsfoto’s van de volgende dag. Het kapsalon van vorige keer was toe, al een hele tijd, waarschijnlijk failliet. Dus ik stapte gewoon een ander kapsalon binnen maar daar hadden ze schrik van de blanke met haar gekke moeilijke haren en daar was het niet mogelijk om mijn haar te laten invlechten… ok, dan maar naar het volgende salon, daar gingen ze toch eens proberen.

Amai, het meisje dat mijn haar aan het invlechten was trok extra hard want ze had schrik dat mijn zachte haren anders te snel gingen losgaan… echt wel pijnlijk en blij dat het na anderhalf uur over was, kwam ik buiten met een ok kapsel :-D. Misschien voor volgende keer nog eens een andere kapster uitproberen :-D.

het resultaat van anderhalf uur tanden bijten :)

Mathijs was intussen al naar school vertrokken want daar ging de lasser om 10 u arriveren om onze schommels te maken. Hij nam zijn tijd maar uiteindelijk was tegen 14u alles af. We hebben twee nieuwe, minder mooie maar wel extra stevige schommels gehangen en onze grote schommel veiliger gemaakt door aan te duiden dat er maar 3 kindjes tegelijk op mogen, laten we hopen dat het nu in orde is!


onwe verf heeft een beetje afgezien door het nieuwe laswerk maar
de veiligheid is er goed op vooruit gegaan.

De nieuwe schommelstoeltjes. Niet zo mooi als de vorige maar wel heel sterk.

De namiddag was kort doordat we zo laat gegeten hadden, dus gingen we enkel nog kijken naar het voetbalveld waar de jongens aan het graven zijn… hopelijk kunnen ze dan binnenkort de bakstenen leggen, zodat het af is voordat we op vakantie vertrekken! De jongens appreciëren het zeker en we babbelden nog wat met hen…

Dat was het alweer… niet gespeeld vandaag maar de investeringen zijn toch afgerond. ‘s Avonds maken we alles klaar voor ons afscheidsgebeuren van de volgende dag.


Woensdag 27/07/11   -   Kerstmis voor de kinderen, again :)

We namen een taxi naar school want we waren nogal geladen, het leek wel alsof we gingen verhuizen. Één grote zak vol petten, één grote zak vol kleren, een doos vol pennen en ballonnen, een grote zak vol flesjes … en nog een doos met gadgets, de taxi zat behoorlijk vol!

We begonnen in het lokaal alles klaar te zetten en vanaf 10u tot 15u zijn we continu bezig geweest met cadeautjes uit te delen. We begonnen met onze leden. Elk kind kreeg: een groepsfoto met ons en een persoonlijke foto, een KBC pet (waarvoor heel veel dank aan de sponsor), een kledingstuk (wij gaven onze kleren weg, en hadden al wat kleren van bezoekers verzameld), een flesje met wat zoete drank in, twee pennen en een leuke GAMMA- ballon, een skoebidoe EN een leuk gadget (sleutelhanger of balletje of … ). De niet-leden die erna volgden kregen hetzelfde uitgezonderd de foto’s.

De groepsfoto met de schatjes van de 3de graad!

Ziet mary er niet mooi uit met mijn bloesje?

Hun handen vol ... echt verwend vandaag!


De kinderen waren super super super blij en konden nog niet eens vasthouden wat ze allemaal gekregen hadden :-). We hebben vandaag 150 kindjes gelukkig kunnen maken… voor ons was het best vermoeiend!

We gingen normaal ook een receptietje voor de leerkrachten doen maar we hadden het opgeschoven naar de volgende dag aangezien we echt moe waren. De leerkrachten kwamen wel alvast bedelen voor ook een aandenken … Echt niet te geloven, zelfs leerkrachten die we nog nooit gezien hebben kwamen al bedelen voor ook zo’n leuke pet…
Morgen krijgen ze allemaal nog een andere pet en wat drinken en gaan we zeker nog enkele zaken vermelden die toch van ons hart moeten, we zullen zien wat het geeft!


Donderdag 28/07/11   -   We stonden met onze mond vol tanden toe te kijken toen nog maar eens bleek dat we nog een jaar extra zouden moeten blijven om de leerkrachten op te voeden!

De dag ging eigenlijk heel leuk van start. We waren naar ons speelveld getrokken om honkbal te spelen en we hadden best veel kinderen mee, zeker 40 kinderen speelden mee en nog eens 20 waren aan het kijken en supporteren. Toen we net goed gestart waren kregen we bericht van Chris – een Brit die voor 3 maanden in Kasama is en wel eens op onze school wou komen kijken – hij had even moeten rondrijden maar was op school geraakt. Mathijs sloot zich aan bij de ene ploeg, Chris bij de andere en ik gooide het balletje. De kinderen vonden het geweldig, echt heel fijne voormiddag!

groepsfoto met Chris op bezoek



In de namiddag hadden we onze afscheidsdrink/speech met de leerkrachten gepland. We hadden er niet veel zin in want veel contact met of steun van de leerkrachten hebben we niet echt gehad dit jaar, op één leerkracht – toch wel een beetje onze schoolmentor – na.

Het begon al met een valse noot… een serieuze valse noot. Het lokaal waarin we onze afscheidsdrink wilde doen, was niet vrij. Er zaten nog leerlingen van grade 5 in, om hun test te maken. Na wat gedoe en gewacht stellen we dan maar voor om de eetzaal te gebruiken aangezien die toch leeg was. Maar neen, toen we opnieuw bij het lokaal aankwamen om onze spullen te verplaatsen, bleken alle leerkrachten gewoon binnen te zijn gegaan en ze zaten gewoon tussen de 4 kinderen die nog hun test aan het afwerken waren!
Om het nog wat erger te maken, gebaarde één van de leerkrachten naar één van de leerlingen dat hij eens snel zijn test af moest maken. Gelukkig hadden we het gezien en we reageerden onmiddellijk naar de leerkracht, ongelofelijk! Eerst storen jullie ze de kinderen door hier in en uit het lokaal te lopen terwijl ze nog bezig zijn met test te maken en dan zouden de kinderen zich nog moeten haasten ook. Hoe kan een kind nu een goed resultaat behalen als het zijn test moet maken met zo veel afleiding en gedoe… ?

Ok, dat gezegd zijnde door ons, hielden alle leerkrachten zich rustig tot de kinderen klaar waren en buiten waren. We gaven ze allemaal iets te drinken en begonnen aan onze ‘speech’. Het was echt een geweldig jaar, met heel lieve en slimme kinderen… we vermeldden verder ook onze investeringen en de hoop dat alles goed onderhouden en gebruikt gaat worden. Dan vroegen we aan hen wat zij van ons vonden. We hebben enkel met Mr. Mwale samengewerkt en zijn commentaar was dan ook gericht en oprecht, de twee directieleden gaven een typische bedank-speech maar meer ook niet. Verder bleef iedereen stil…

Wij namen dan maar weer over met iets waar we al een tijdje mee zaten. We hadden veel klachten gekregen van oudere leerlingen dat hun leerkracht geen gebarentaal kent en dus gewoon maar alles op bord schrijft en tegen de andere helft van de klas (klassen zijn vaak gemengd, de helft dove kinderen en de andere helft fysiek gehandicapten) in Engels uitlegt. Vandaar dat we als volgende vraag aan alle leerkrachten stelden: ‘wie geeft er les aan dove kinderen?’ Er gingen maar twee handen omhoog, vreemd toch want er zijn 12 graden ? Uiteindelijk zei één van de leerkrachten dat iedereen wel op een moment dove kinderen in zijn of haar klas heeft. Ok, dus 21 leerkrachten die les geven aan kinderen met gehoorsproblemen. Onze volgende vraag was: ‘Wie kan er dan met trots zeggen dat hij of zij genoeg gebarentaal kent om hun vak goed uit te leggen?’
Er ging maar één hand omhoog, die van Mr. Mwale … en het werd heel stil in ons lokaal… Er waren ook ‘huismoeders’ aanwezig en ook zij kennen bijna geen gebarentaal. Dus we hebben afrondend gevraagd ‘hoe kan je een kind iets leren of hoe kan je voor een kind zorgen, als je er nog niet eens mee kan communiceren?’ De vraag hebben we wat in de groep laten hangen... we hebben dan ook voorgesteld dat elke leerkracht een gebarentaal cursus doet, gegeven door Mr.Mwale. Zo’n grote inspanning is het toch niet aangezien ze de leerkracht al in hun midden hebben. We zullen zien wat er van komt maar dit is iets waar we de komende week en ook in september en via de Provincial Education Officer nog voor willen ijveren!

Goed, aangezien we niet met een slecht gevoel wilden afscheid nemen, eindigden we onze meeting met een cadeautje voor de school – voor de leerlingen eigenlijk – we schonken twee KBC-laptops (met wederom dank aan de sponsor) die ze kunnen toevoegen aan hun computer lokaal.

We beloofden nog een pet voor elke leerkracht, want aangezien we de leerlingen een pet hadden gegeven, konden we blijkbaar cultuursgewijs toch met de leerkrachten niet achterblijven. Maar we maakten eerst nog een groepsfoto binnen en buiten…

En toen wij als één van de laatsten terug binnen kwamen in het lokaal, stonden we echt weer met onze mond vol tanden te kijken… ongelofelijk. Daar stonden alle leerkrachten verzameld rond onze zak met petten, zoals een bende kleine kinderen. Ze stonden er in te rommelen en te doen en voor dat we het goed en wel door hadden, waren al onze petten op. We hadden zéker 50 petten bij en maar 21 leerkrachten/huismoeders op onze meeting. Nu hadden ze dus gewoon gegrepen wat ze konden grijpen en gingen ze allemaal met minimum 2 petten buiten!

Als we dan vroegen aan een leerkracht, waarom heb je twee petten genomen? Dan was het antwoord: iedereen heeft minstens twee petten genomen… We konden onze ogen niet geloven! En dan vragen wij ons af hoe het komt dat onze kindjes altijd zo zitten te duwen als ze iets krijgen en waarom we hen echt moeten leren om maar één stuk te nemen zodat iedereen iets heeft. De leerkrachten zijn gewoon even erg of als het kan nog erger! We hebben onze kindjes al beter opgevoed dan dat hun leerkrachten zijn opgevoed, want zij weten tenminste dat ze in de rij moeten staan, hun beurt moeten afwachten en dat iedereen gelijk is en dus evenveel krijgt. De leerkrachten grabbelden wat ze konden grabbelen, zegden heel snel en vluchtig bedankt (sommigen toch) tegen ons en waren weg…
Mr. Mwale bleef als enige over en had ook als één van de enige niet meer dan één pet genomen. We vroegen heel verbouwereerd aan hem of de leerkrachten dan geen (zelf)respect hebben… Hij lachte het weg en zei daarna dat het komt door hun achtergrond. En zo is de cirkel weer rond natuurlijk. De leerkracht leert zijn leerlingen niet om respect te hebben voor iets wat je krijgt en om niet gulzig te zijn maar te delen en andere gedragsregels… en die leerling wordt leerkracht en doet hetzelfde.

Pfoeh, daar waren we even niet goed van … we reden na de school even langs tante Lud om nog wat bouten aan onze fiets bij te draaien en om stoom af te laten want de Afrikaanse realiteit had ons toch weer even omvergeblazen.

Het was een goede leerschool vandaag … dit toont toch echt hoeveel werk er nog is aan de leerkrachten (lees: het volledige onderwijssysteem) alvorens dat er iets gaat verbeteren aan het onderwijs in landen zoals Zambia! Nog immens veel werk aan de winkel dus.

Wij beseften eens te meer na deze dag dat we hier niet zijn voor de leerkrachten, maar wel voor de lieve kinderen en dat we hen toch al heel wat hebben bijgebracht en dat zij het voor ons zo ontzettend de moeite waard hebben gemaakt om dit jaar hier te zijn. Hopelijk dragen ze de ervaringen van dit jaar nog heel lang met zich mee!


Vrijdag 29/07/11  

We sloten de drukke, turbulente week af met een rustige dag. Eerst lang wachten aan de bank, we sloten onze Kwacha rekening af, zodat we dat in september niet meer snel snel moeten doen. Vervolgens kwamen we op school aan en we kregen het spijtige nieuws dat één van onze lieve kindjes al naar huis vertrokken was. We hopen dat hij in september snel terug op school gaat zijn, zodat we hem nog even zien. Er waren meer kindjes die hun ‘stempel’ al gekregen hadden en dus naar huis mogen gaan. Een tweede kindje vertrok in de namiddag en we denken dat er tegen maandag al enkele andere kindjes weg gaan zijn, maar de oudere graden vertrekken toch pas volgende week vrijdag, dus we kijken nog uit naar een laatste leuke spelweek.

Van spelen kwam er eigenlijk de hele dag niet veel in huis. Toen we aankwamen werden we door iedereen aangeklampt voor een gesprek en voor we het wisten was het middag. In de namiddag gingen we nog eens een kijkje nemen bij het voetbalveld. Morgen beloven ze de bakstenen in cement te leggen, dus hopelijk zien we maandag een mooi afgewerkt voetbalveld! En is tegen donderdag dan ook het netbalveld af! We zullen zien!

Terug thuis werden we door een hele bende Zambiaanse vrouwen ontvangen. Margaret en haar vriendinnen van de kerk hadden een feest gepland, de hele avond en nacht werd er gezongen, gedanst en getrommeld. Het was een inwijdingsfeest voor enkele vrouwen van het koor. Luid, maar best grappig :-) en we waren op voorhand gewaarschuwd :).

Voor het weekend hebben we niets speciaals gepland. We moeten zien dat onze valies klaar is om volgende week vrijdag op vakantie te vertrekken! Verder moeten we ook nog wat opruimen en hier en daar al enkele zaken proberen van de hand te doen om onze laatste twee weken Kasama niet te druk te maken in september.

Druk genoeg dus! We weten niet of we volgende week aan de blog toe komen voordat we op vakantie vertrekken, anders is het tot over een kleine maand!

Groetjes Hanne en Mathijs


1 opmerking:

  1. Waw, superleuk verslag!! Jullie doen daar echt mooi werk,
    veel groetjes!!
    Jenny

    BeantwoordenVerwijderen